عشق (به معنای جذابیت جسمانی، لذت نفسانی) یک احساس انتقالی است. در دنیای امروز، عشق اغلب به عنوان احساسات و احساس رضایت درک می شود. هیجان یک هیجان بدنی آگاهانه است که پس از قرار گرفتن در معرض یک محرک احساس می کنیم. عاطفه ماهیتی مواج دارد - ایجاد می شود و ناپدید می شود.
پرخاشگری و عشق پتانسیل انرژی همه موجودات زنده را هدایت می کند.
عشق درجه بالایی از نگرش مثبت عاطفی است که شی را از دیگران متمایز می کند و آن را در مرکز نیازها و علایق حیاتی سوژه قرار می دهد (عشق به میهن، مادر، فرزندان، موسیقی و غیره).
عشق در ویژگی‌های روانشناختی صمیمی‌اش یک احساس مشروط اجتماعی-تاریخی است که روابط اجتماعی و ویژگی‌های فرهنگی را به شیوه‌ای خاص منعکس می‌کند و به عنوان پایه‌ای اخلاقی برای روابط در نهاد ازدواج عمل می‌کند.
رابطه تنگاتنگی بین احساس فردی عشق و سنت ها و هنجارهای جامعه و با ویژگی های تربیت خانوادگی وجود دارد - هر دوی این دسته از متغیرها منشأ راه های تفسیر رفتار آنها مورد قبول آزمودنی هستند.
در روانشناسی، تلاش های مکرری برای بررسی ساختار درونی عشق به طور کلی و اجزای فردی آن صورت گرفته است. مهمترین نتایج به دست آمده، برقراری ارتباط بین توانایی عشق ورزیدن و نگرش سوژه به خود است. این و چند واقعیت مشابه دیگر و همچنین نقش عشق در تشکیل خانواده، عشق را برای روان درمانی و مشاوره روانشناختی، برای تربیت و خودآموزی فرد بسیار مهم می کند.
تست های مربوط به عشق به شما کمک می کند تا با این احساس ساده کنار بیایید.